ေမေမ့ဆႏၵ သားသားဘဝလမ္း

ကေလးေရ
လက္ညိဳးထိုးလို႕သတ္ျဖတ္ အျဖစ္ဆိုး ဆိုးျပီးအသက္ထြက္ေနတဲ့
သတၱဝါေတြရဲ့ အေသြးအသားမွ အားျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့
မစားဘဲနဲ႕ေန ေသရတာကျမတ္လိမ့္မယ္ ။

ငိုေၾကြးေနတဲ့ သူမ်ားမ်က္ရည္တစ္စက္ကမွ
ကိုယ့္အတြက္ ဟင္းတစ္ခြက္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့
ဆားနဲ႕ပဲစားရတာ ျမတ္လိမ့္မယ္ ။

မိဘဘိုးဘြား ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအရွက္ရမွ
ကိုယ႔္အတြက္အျမတ္ထြက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့
အရွုံးကိုပဲပိုက္ခဲ႔တာကမွ ျမတ္လိမ့္မယ္ ။

ေမြးတဲ့ေျမ ေသာက္တဲ့ေရ ေနတဲ့ေျမၾကီး
အသီးသီးကို အရင္းအႏွီးလုပ္ပါမွ
မင္းဘဝလွပ ခမ္းနားရမယ္ဆိုရင္
အက်ည္တန္႐ုပ္ဆိုး လူေတာမတိုးတဲ့ဘဝနဲ႕ေန
ထိုအေျခအေနက ပိုျမတ္လိမ့္မယ္ ။

ဘာသာ သာသနာ ရတနာသံုးပါး
ျပစ္မွားပါမွ ေပ်ာ္ရႊင္သြားရမယ္ဆိုရင္
တစ္သတ္လုံးငို မ်က္ရည္စိုေနတာကမွ ျမတ္လိမ့္မယ္ ။

သူမ်ားကိုနင္း ခင္းထားတဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္မွ
လိုခ်င္တဲ့ခရီးကို ေရာက္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္
ဒီခရီးကိုမေ႐ြးခ်ယ္ ဖယ္ေနခဲ႔ျခင္းဟာ
မင္းအတြက္စိတ္ရွင္း ေသာကကင္းလိမ့္မယ္ ။

ရက္စက္ျခင္းဟာ ရဲရင့္ျခင္းမဟုတ္သလို
ၾကင္နာျခင္းဟာလည္း ေပ်ာ့ညံ့ျခင္းမဟုတ္ခဲ႔ဘူး
ၾကင္နာျခင္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ႔မိတဲ့အတြက္
ေပ်ာ့ညံ့တဲ့လူလို႔ ေဘးဖယ္ခံရရင္ေတာင္
ယုံၾကည္မႈကို မစြန္႔ပယ္ပါနဲ႕ ။

ဘဝတစ္ခုစာအတြက္ တစ္သံသရာလုံးနဲ႕
ရင္းေနႏိုင္တဲ့ အသိေခါက္ခက္ အဝင္နက္
ယုတ္ညံ႕သိမ္ဖ်င္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳး
အိမ္မက္နဲ႕ေတာင္ အစမပ်ိဳးမိေစနဲ႕ ။

ၾကင္နာသနား ေမတၱာထားလို႔
ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ အျပည္႔ အသိပ္နဲ႕
လူေကာင္းလူမြန္ လူထူးခြၽန္တစ္ေယာက္အျဖစ္
ေမေမျမင္ပါရေစကြယ္ ။

သတိနဲ႕အသိ အစဥ္ရွိလို႔
ေမ့သားေလးေလွ်ာက္တဲ့လမ္း ေနာင္တကင္းစင္
အျမဲေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ပါေစ ။ ။

သားသားအေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရင္ထဲက ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေလးေတြပါ။ သူ႕ေမြးေန႕ ေဖေဖာ္ဝါရီ တစ္ဆယ့္ေလးရက္ေန႕ က ေရးထားတာပါ။ ေလးႏွစ္ျပည္႕ ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ အေနနဲ႕ေပါ့။

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ (၈) ႏွစ္ကဒီေန႕

ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ (၈) ႏွစ္တုန္းက.......
ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းေဘးက ျပည္ျမိဳ႕ေလးကို ငပလီကေန ဒီေန႕အေရာက္ သူျပန္လာခဲ့တယ္။ ကားလက္မွတ္မရလို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တားေနတဲ့ၾကားက ငါးေျခာက္တင္တဲ့ကားကိုစီးျပီး သူ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ျပန္လာခဲ့တယ္။ တစ္ညလုံးမအိပ္ရေပမယ္႔ သူ႕မ်က္ႏွာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြ အျပည္႕နဲ႕ တက္ႂကြလန္းဆန္းေနပါတယ္။ ငါးေျခာက္နံ႔ရယ္၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ငပလီလမ္းရယ္၊ သက္ေတာင့္သက္သာမရွိတဲ့ခုံရယ္ သာရွိတဲ့အေမွာင္ညကို သူျဖတ္သန္းေနခ်ိန္မွာ သူခ်စ္တဲ့ေကာင္မေလးက ေႏြးေထြးတဲ့အိပ္ရာေလးမွာ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနပါေစလို႔ သူဆုေတာင္းရင္း လြမ္းေနပါတယ္။ သူေပ်ာ္ရမွာလား ေကာင္မေလးေရ.....

ဒီေန႕မေရာက္ခင္ညမွာေတာ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ အေဆာင္အခန္းက်ဥ္းေလးထဲက ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္မရဘဲ စဥ္းစားရင္း စိတ္တိုျပီး အလိုမက် ျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ ဘာလို႕ဖုန္းမဆက္တာလဲ...? ျပန္မလာျဖစ္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ဖုန္းေတာ့ ဆက္ရမွာေပါ့။ ဒီေန႕ေန႕စြဲကိုေတာ့ သူ မေမ့ေလာက္ပါဘူး။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ငါဟာ အေလးအနက္မရွိဘူးလား...? စတဲ့လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ သူမ အိပ္ပ်က္လို႔ ညဥ္႕နက္ ေနပါတယ္။ ေျဖသူမရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို တစ္ေယာက္ထဲေမးရင္း သူမ မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ရခဲ႔ပါတယ္။

ရင္းႏွီးေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ဟြန္းသံတတီတီက အိပ္မက္ထဲအထိ သူမကို လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနပါလား။ အိပ္တစ္ဝက္ႏိုးတစ္ဝက္နဲ႕ သူမ အိပ္မက္မက္ျပန္ျပီေပါ့.... ဟြန္းသံနဲ႕အတူ သူ႕ေခၚသံပါ ထပ္ၾကားရတဲ့အခါ အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္လာတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႕သူမ နားစြင့္မိတယ္။ သူ ျပန္ေရာက္ေနတာလား..?။ ႏိုးေနျပီ ျဖစ္တဲ့သူမ ဟြန္းသံကို ေနာက္တေခါက္ ၾကားခ်ိန္မွာေတာ့ ျပတင္းတခါးကို ဟၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးရဲ့ေဘးမွာ သူမေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရတယ္။

ျမဴေတြဆိုင္းေနတဲ့ ဒီေန႕မွာ ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္မေလးတို႔ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႕ ဧရာဝတီရင္ခြင္ထက္က နဝေဒးတံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ေရႊဘုံသာမုနိဘုရားရဲ့ ေလွခါးရင္းေတြဆီကို ဦးတည္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ေကာင္မေလးရဲ့ အေျဖမရွိတဲ့ ေမးခြန္းေတြဟာ ေကာင္ေလးရဲ့ ပင္ပန္းမႈေတြနဲ႕ အတူေလထဲမွာ လြင့္ပါသြားၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္ေနတာက ၾကည္ႏူးရင္ခုန္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားတစ္စုံေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ေရႊဘုံသာမုနိဘုရားရဲ့ ေလွခါးရင္းေတြေပၚမွာ ျမဴေတြၾကားက ျမင္ရတဲ့ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးနဲ႕ နဝေဒးတံတားၾကီးကို သက္ေသထားလို႔ ႏွလုံးသားတစ္စုံဟာ နားလည္မႈရျပီးခ်စ္ျခင္းေတြကိုဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္။ တန္္ခိုးၾကီးတဲ့ ေရႊဘုံသာမုနိဘုရားကို အတူဖူးရင္း ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ဆုအျဖစ္ပန္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူးက သစ္ပင္ေလးေအာက္မွာ ေသာင္ထြန္းေနတဲ့ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးရယ္ ဟိုဘက္ကမ္းကလွပတဲ ့ ျပည္ျမိဳ႕ေလးရယ္ကို ၾကည့္ရင္း အျပဳံးေတြဖလွယ္လို႔ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႕ ခဲ့ၾကတယ္။ ရင္အခုန္ျမန္ေနတဲ့ ႏွလုံးသားေတြကိုထိန္းရင္း၊ ရွက္႐ြံ႕ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စုံဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စုံကို ေရွာင္ရွားရင္း နဲ႕ပဲ ရင္းႏွီးနားလည္မႈေတြ ႏွလုံးသားေတြထဲကို စိမ့္ဝင္စီးဆင္းလာတာ သိခဲ့ရတယ္။

အဲဒီေန႕ကစလို႕ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္အိမ္ကေလးကို တည္ေဆာက္ရင္း အဲဒီအေရာက္ ယုံၾကည္မႈေတြနဲ႕အတူလမ္း ေဖာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေန႕ဟာ(၈)ႏွစ္ဆိုတဲ့ကာလကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ဒီေန႕တစ္ေခါက္ ေရာက္လာခဲ့ျပန္ပါျပီ။ အမိေျမမွာရွိမေနတဲ ့ ေကာင္ေလးနဲ႕ ေကာင္မေလးက အမိေျမကို တမ္းတရင္း ျပန္လြမ္းေနဆဲပါ ဧရာဝတီျမစ္ၾကီးေရ။ ဆုေတာင္းေတြျပည္႕ခဲ့တဲ့ ေရႊဘုံသာမုနိဘုရားၾကီးကို ေနာက္ထပ္ဖူးခြင့္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲပါ။

မိေအးႏွစ္ခါနာ

"မိေအးႏွစ္ခါနာျဖစ္မယ္။ မိေအးႏွစ္ခါနာျဖစ္မယ္။" ဆိုျပီးလူၾကီးေတြ ဆုံးမတဲ့ စကားပုံေလးရဲ့ ဇတ္လမ္းေလးပါ။

ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာ လယ္သမားမိသားစုက ေမြးဖြားလာတဲ့ မိေအးဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္တဲ့။ မိဘကေတာ ့စာတက္ေပတက္ ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ေက်ာင္းထားေပးထားေပမယ္႔ မိေအးကေတာ့ စာကို စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ ၾကိဳးလဲ မၾကိဳးစားဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ တစ္တန္းကို ႏွစ္ ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ ႏႈန္းနဲ႕ ေနေနလိုက္တာ ငါးတန္းလည္း ေရာက္ေရာ မိေအးတစ္ေယာက္ တစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ အရြယ္ေရာက္လို႕အပ်ိဳၾကီးဖားဖား ျဖစ္ေနပါျပီ။ အတန္းတူေတြနဲ႕ အသက္အမ်ားၾကီး ကြာေနတဲ့ မိိေအးဟာ ေက်ာင္းေနရတာကို ရွက္ျပီး ေက်ာင္းမေနခ်င္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အခ်ိဳ႕ရြယ္တူေတြကလည္း ရည္းစားေတြဘာေတြနဲ႕မို႔ မိေအးလည္း စိတ္ကစားျပီး ရည္းစားလိုခ်င္ လာပါတယ္။

ဒါနဲ႕ပဲ ရည္းစားတစ္ေယာက္ရလာျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ခိုးရာလိုက္ေျပး ၾကေလသတည္းေပါ့။ အိမ္ေထာင္သာက်သြားေရာ မိေအးဟာ ထမင္းအိုးတလုံး တည္တာကလြဲလို ဘာမွ မခ်က္တက္ မျပဳတ္တက္ဘူးေလ။ ေကာက္စိုက္ ပ်ိဳးႏႈတ္ လယ္အလုပ္ၾကေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားဆိုျပီး ေရသာခိုလာတဲ့အတြက္ ရြယ္တူေတြလို မတက္ဖူးေပါ့။ ၾကာေတာ့ ေယာက္်ားက လယ္အလုပ္လဲဝိုင္းမကူ ထမင္းဟင္းလည္း ေကာင္းေကာင္းမခ်က္တတ္တဲ့ မိေအးကိုဆူေတာ့တာေပါ့။

တေန႕ငါးသည္လာေတာ့ မိေအးလည္း ငါးစမ္းခ်က္ၾကည့္မယ္ လို႕စိတ္ကူးရတယ္။ ငါးဟင္းခ်က္နည္းက ငါးသည္ကိုေမးမယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ငါးသည္ကိုေခၚ ငါးဝယ္ျပီး ငါးဟင္းခ်က္နည္း ေမးတာေပါ့။ ငါးသည္က ငါးကိုအေၾကးခြံထိုး ေရယက္ခုက္ ျပီးခ်က္လို႕ေျပာတာေပါ့။ မိေအးလည္း ငါးကို အဲဒီအတိုင္းလုပ္ျပီး ေသခ်ာခ်က္တာေပါ့။ စိတ္ထဲမွာလဲ ငါ့ကို ေန႕တိုင္းဆူတဲ့ေယာက္်ား ဒီတခါေတာ့ ဒင္းမဆူႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုျပီးၾကဳံးဝါးေနတာေပါ့။

ေယာက္်ားျပန္လာတဲ့အခါ မိေအးက ငါးဟင္းခ်က္တယ္ လည္းဆိုေရာ ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ထမင္းဝိုင္းကူျပင္ရင္း မိန္းမကို ခ်ီးက်ဴးေနတာေပါ့။ ထမင္းစားလို႕ ငါးဟင္းစားၾကည့္တဲ့အခါ ငါးဟင္းက စားမရေအာင္ကို ညီႇျပီးခါးေနတာေပါ့။ေယာက္်ားက "မိေအး နင့္ငါးက ညီႇျပီးခါးလွခ်ည္လား? ဘယ္လိုခ်က္တုန္း" ဆိုေတာ့ မိေအးက "ငါးသည္ကိုေမးျပီးခ်က္တာ"လို႕ေျဖျပီး ခ်က္နည္းေျပာျပသတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ ေယာက္်ားက ေသခ်ာၾကည့္တဲ့အခါ မိေအးက ငါးဗိုက္ကို မခြဲထားတာ ေတြ႕သတဲ့။ "မိေအး ငါးဆိုတာ ဗိုက္ခြဲခ်ီးအိမ္ထုတ္ ရတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ နင္မသိဘူးလားဆိုျပီး" ဗိုက္ကဆာ စိတ္ကတိုနဲ႕ ထ႐ိုက္ပါေလေရာ။

ေနာက္ေန႕ မိေအးလည္းဘာဟင္းခ်က္တာ လြယ္တုန္းဆိုျပီး ေဘးအိမ္ ေမးသတဲ့။ ေဘးအိမ္က ဘဲဥခ်က္။ ျပဳပ္အခြံႏႊာျပီး ခ်က္ရုံပဲလို႕ အၾကံေပးတယ္။ မိေအးလည္း ဘဲဥ ျပဳပ္ျပီး အခြံႏႊာတဲ့အခါ ဘဲဥလုံးလုံးေလးကိုၾကည့္ရင္း ငါးဗိုက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို သတိရျပီး ဒါလည္းဗိုက္ခြဲ ခ်ီးအိမ္ထုတ္ရမွာပဲ ဆိုျပီး အလယ္ကအႏွစ္ေတြ ထုတ္ပစ္ျပီး ခ်က္ထားသတဲ့။ ေယာက္်ားျပန္လာျပီး ထမင္းစားတဲ့အခါ ဘဲဥအႏွစ္မေတြ႕လို႕ ေမးေတာ ့ဥာဏ္ၾကီးရွင္မိေအးက "ရွင္ေျပာတဲ့အတိုင္း ဗိုက္ခြဲခ်ီးအိမ္ထုတ္လုပ္ထားတယ္" လို႕ေျဖတာေပါ့။ ေယာက္်ားလည္း "ဟင္!ဒီေလာက္ေတာင္ အသုံးမက်မိန္းမ၊ ဘဲဥကိုခ်ီးထုတ္ရသလား" ဆိုျပီးပို႐ိုက္ေတာ့တာေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ လူၾကီးေတြက မိန္းကေလးေတြကို "အိမ္မႈကိစၥတတ္ေအာင္သင္။ ေတာ္ၾကာေယာက္်ားရမွ မိေအးႏွစ္ခါနာျဖစ္ေနမယ္။" ဆိုျပီးဆုံးမၾကတာပါ။

ေမေမ႔အေျဖ

နယ္ျမိဳ႕ေလးတစ္ျမိဳ႕ရဲ႕ ေရနံေခ်းဝေနတဲ့ အိမ္မဲမဲၾကီးထဲမွာ ဘဝအတြက္ရုန္းကန္ေနရတဲ့ေမေမနဲ႕ေဖေဖရယ္ သမီးသံုးေယာက္ရယ္ ရွိပါတယ္။ အျမဲရွပ္ျပာရွပ္ျပာႏိုင္ျပီး ျဖစ္သလိုလုပ္တတ္တဲ့ သမီးၾကီးဟာ တိက်ေသခ်ာတဲ့ေမေမနဲ႕ ေတြ႕တာနဲ႕ အ႐ိုက္၊ အေခါက္၊ အဆူ ခံရေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႕အခ်စ္ဆုံးေမေမဟာ သူ႕ကိုက်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္လိုမခ်စ္ဖူးလို႕ သမီးၾကီးက ငယ္ငယ္ထဲကယုံေနပါေတာ့တယ္။ ေမေမဟာ ေဖေဖနဲ႕အတူစီးပြါးလည္းရွာရေသး အိမ္တာဝန္ကလဲရွိေသးတဲ့အတြက္ အငယ္ဆုံးသမီးကေလးေလးကလြဲလို႕ သမီးေတြနဲ႕ ရင္းရင္းနီးနီးေနခ်ိန္မရွိခဲ႔ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ သမီးၾကီးလဲ ဆယ္တန္းေအာင္ အိမ္မွာလဲအိမ္အကူမရွိတဲ့ အေျခအေနေၾကာင့္ ၾကက္သြန္ေတာင္မလွီးတတ္တဲ့သမီးၾကီးဟာ ေမေမ႔ကို မီးဖိုေခ်ာင္မွာကူရပါေတာ့တယ္။

ေမေမကိုကူရင္း ေမေမနဲ႕ရင္းရင္းနီးနီးေနရမွ ေမေမ႔ရင္ထဲကသမီးေတြအေပၚ ထားတဲ့ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ေစတနာေတြကို သမီးၾကီးသိရွိ နားလည္စျပဳလာပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူ႕ကိုညီမေလးေတြေလာက္မခ်စ္ဖူးလို႕ ထင္ေနတုန္းပါပဲ။ တေန႕ငရုပ္သီးေထာင္းရင္း သမီးၾကီးမ်က္စိထဲကို ငရုပ္သီးဝင္သြားပါတယ္။ တအားစပ္လို႕ေအာ္ေနတဲ့သမီးကိုၾကည့္ၿပီး တိက်ေသခ်ာတဲ့ေမေမဟာ စိုးရိမ္ၾကီးစြာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ပတ္ေျပးေနပါေတာ့တယ္။ ေမေမဒီလိုျဖစ္တာကို တခါမွမျမင္ဖူးတဲ့သမီးၾကီးဟာ ေမေမကိုၾကည့္ရင္းဝမ္းသာဝမ္းနည္းနဲ႕ မ်က္ရည္က်ခဲ႔ရပါတယ္။

ေမေမ႔ ေမတၱာနဲ႕စိုးရိမ္မႈကိုျမင္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ သမီးၾကီးဟာ သူ႕မ်က္စိစပ္တာကို ေမ့သြားခဲ႔ပါတယ္။ တကယ္႕ကို စပ္တာနာတာ ေအာင့္တာေတြကို လုံးဝေမ့သြားျပီး မခံစားရေတာ့တာပါ။ "ေအာ္ငါ့မ်က္စိထဲ ငရုပ္သီးဝင္တာကိုေတာင္ ေမေမဒီေလာက္စိတ္ပူေနပါလား" ဆိုတဲအေတြးနဲ႕ ေမေမ႔ရင္ထဲကစိုးရိမ္မႈနဲ႕ ေမတၱာပမာနကို ပိုမိုသိရွိလာပါတယ္။ေမေမတအားစိတ္ပူေနမွန္း သိေတာ့ ေမေမလက္ကို ကိုင္ျပီး သမီးၾကီးက "ေမေမ ၊သမီးဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္မပူပါနဲ႕" ဆိုေတာ့ စီးပြါးလည္းရွာ အိမ္အလုပ္လည္းလုပ္ရတဲ့ ေမေမက " ေတာ္ျပီ သမီးဘာမွမလုပ္နဲ႕ေတာ့ ေနာက္ေမေမပဲလုပ္မယ္။ အဲဒါမ်က္စိကန္းတတ္တယ္။ တခုခုျဖစ္သြားရင္ဒုကၡ" လို႕စိုးရိမ္တၾကီးေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သမီးၾကီးသိလိုက္ရတာ ေမေမ႔ေမတၱာပမာဏဟာ ဘာနဲ႕မွႏိႈင္းယွဥ္လို႔မရေအာင္ၾကီးတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

အဲဒီေန႕က သမီးၾကီးမ်က္စိဟာေရမခပ္ ေဆးမထည္႕ဘဲနဲ႕ ေအာင္႔တာေတာင္မက်န္ဘဲ လုံးဝေကာင္းသြားခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီေန႕ကစလို႕ သမီးၾကီးစိတ္ထဲမွာ ဟိုသမီးကိုပိုတယ္ ဒီသမီးကိုပိုတယ္ လုံးဝမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေမေမက သမီးသံုးေယာက္ထဲမွာ သမီးၾကီးကို မခ်စ္ဆုံးပဲလို႕ ေျပာလာရင္ေတာင္ သမီးၾကီးမခံစားရေတာ့ပါဘူး။ ညီမေလးေတြကိုလည္း မနာလိုဝန္တိုမႈကင္းျပီး အရင္ကထက္ပိုခ်စ္တတ္လာပါတယ္။ ေမေမ႔ေမတၱာဟာ သမီးၾကီးကိုလုံးဝေျပာင္းလဲေစခဲ႔တာပါ။

အိမ္နဲ႕ေဝးေနတဲ့သမီးၾကီးတစ္ေယာက္ ေမ၊ေဖ နဲ႕ ညီမေလးေတြကိုလြမ္းရင္း အျမဲလူက်န္းမာ စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစလို႕ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။